Ekimlerden bir gün

Bir sonbahar akşamıydı. Deniz her zamankinden donuk görünüyordu. Sessizliği dinledim. Kafamda, yaz akşamlarındaki insansız avluyu canlandırarak, kimsenin buralardan gitmediğine inandırmaya çalıştım kendimi; ama olmadı. Balkondan görünen, şu karşıdaki, turuncu ışıklarla aydınlatılmış sokağa bakınca, nasıl da içim boşalmıştı. Bunu unutmam mümkün değil.

Mihail'e Mektup

Sevgili Mihail,

sana haksızlık etmişim. Bundan sonra Karadeniz'e her baktığımda seni hatırlayacağım ve içimde hep seni bulma arzusu olacak. Daha doğrusu senden arta kalanları... Adrian'a Odesa'dan mektuplar atacağım. "Mihail evine döndü Adrian. Çabuk gel." yazacağım bu mektuplara. Ah Mihail... Arkadaşlığın en büyük erdemlerinbi içinde barındıran insan, sen yalnızlık nedir bilir misin? Yalnız insanların, mutsuzluğuna noktayı koyan biri, kendi varlığı ile dopdoluyken yalnız olabilir mi? Adrian, sana sahip olduğu için şanslıymış. Benim de bir Mihail'im var sayılır. Onunla dopdolu olma düşüncesi, gözyaşlarıma sebep oluyor.

Mihail, sen kalbinde taşıdığın erdemlerle ve saçlarındaki bitlerle, şu fakirliğinin gölgesinde büyüttüğün bilgeliğinle ve yaşamdaki talihsizliğinle, beni hüzne boğan tek adamsın.

23/06/2012, Cumartesi, 22:18

Anneanneciğim...

Anneannceğim
Biricik anneanneciğim

Sen gittin ya

Dünya çok değişti

Sen bir dönemin

Siyah beyaz fotoğraflarında

Sararmış yapraklarında kaldın.

Akşamüstü güneşinin huzurlu, sıcak ışıklarında kaldın

Eskilerin tozlu kokusunda

Beyaz dantellerin işlemelerinde kaldın sen.

Bir zamanlar eski kaldırım taşlarında, caddelerde, sokaklarda
Bir ayak izin vardı ya

Şimdi hepsi bir bir silindi yeryüzünden

Karıştı toprağa.

Sana ait ne varsa hatıralarda şimdi

Bizim bildiğimiz ve bilmediğimiz herşey...

Gümüş saçlı, bakır gözlü anneannem benim

Senden geriye yokluğun kaldı

Senden geriye ÖZLEM!

Ölüm hiç önemli değil..!

"Şunca yaşamın içinde ölüm için, ölen için gözyaşı döktüğümü anımsamıyorum. Bir evin en önemli kişisi, en yakınım ölünce de duygum değişmemiştir. Yaşamın içinde olupta ölü için gözyaşı dökenlere çok üzüldüğümü söyleyebilirim. Susmuş bir ev, canlılığını ve yaşam kavgasını duraksatmış bir ortam için elbette üzülürüm. Ve üzüntümün ağır yanı burasıdır. Ölümümde eşim, çocuklarım en yakınlarım bile tek bir damla gözyaşı dökmesin istiyorum. Benim için caddeleri dolaşsınlar, bir gazete alsınlar, bir kitap karıştırsınlar, kalabalık bir sinemaya gitsinler, bir konferans, bir konser dinlesinler. Ölüm hiç önemli değil, yaşam var dağ gibi, yaşam var gökyüzü, deniz...”

Ümit Kaftancıoğlu

Her şeyi boş vermişim ben.

Gözlerimi bile bulutlarda unutmuşum

Ruhumu denizlerde...

Akıntıya bırakmışım kendimi

Sürüklendikçe suyun pürüzsüz teninde

Tüm hücrelerim suyla dolmuş taşmış

Arınmış bütün her şeyden.

Ruhum umutsuzluklarından, gözyaşlarından,

Nefretlerinden, bütün gizlerinden arınmış;

Düşündüklerimden, düşünmediklerimden,

Beynimden, kişiliğimden çekilmiş ruhum.

Soğuk sulara geldiğimde o ve ben

Başka başka şeyler olmuşuz.

Ben geride kalmış, unutulmaya yüz tutmuşum,

Ruhum arınmış, hafiflemiş,

Bulutlara karışıp

Unuttuğum gözlerimi bulmuş

Ben yosunların arasında yaşayan

Bir deniz böceği olmuşum,

O gökyüzünde bir bulut

Ben ölmüşüm

O özgür!

Son Kez ve Sevgi Dolu

Dar ve ışıkları loş bir sokakta yürüyorum. Gözlerimi yerden ayırmadan, içimde yalnızlığımla ağır ağır yol alıyorum. Bu dar sokağa nereden geldiğimi ve kendimi nerede bulacağımı bilmiyorum. Bu geceyi sonlandıracak bir gündüze bile inanmıyorum. O sırada biraz ilerden gelen ayak seslerini duyuyorum. Sesin geldiği yere doğru usulca başımı kaldırıp bakıyorum ve “onu”, inandığım ilk gerçeği görüyorum. Korkuyorum bu dar, loş ışıklı sokaktan. Ona yetişmek için adımlarımı sıklaştırıyorum. Korkuyorum ona yetişemeyeceğim diye. Bu korku bütün bedenimi sarıyor. Halbuki ona sesimi ulaştırabilsem bir daha onu kaybetmeye bu kadar yaklaşmayacağımı biliyorum. Olmuyor, bir türlü onu yakalayamıyorum. İçimde yalnızlığım ve ben birbirimizden kurtulmak istercesine çırpınıyoruz. Sokak git gide daralıyor. Yetişmek için koşuyorum. Nefes nefese... Fakat o hâlâ bana çok uzak. Dar, loş ışıklı sokağın bütün ümitsizliği içime çöküyor. Dudaklarımı kıpırdatıyorum bir şeyler söylemek için; ama sesim çıkmıyor. Engel olamıyorum onun sıcaklığından uzak kalmaya. Geldiği gibi gidiyor. Ona son kez bakıyorum bu anı sonsuza dek hatırlamak için. Ne koşuyorum ne yürüyorum. Durmuş sadece onu izliyorum. Benden nasıl git gide uzaklaştığına bakıyorum. Son kez ve sevgi dolu... Bir anda duruyor ve bana dönüyor. O aşkla dolu gözlerini görüyorum. Sıcacık gülümsüyor, nefesini hissediyorum. Boşuna ümitsizliğe kapıldığımı anlıyorum. Halbuki ne kadar yakınımdaymış. Elini uzatıyor bana. Usulca; ama güvenle tutuyorum. Artık yan yana yürüyoruz. Ellerimiz bir, güneşin doğduğu yere doğru yol alıyoruz. Arkamızda dar, loş ışıklı bir sokak... İçimdeki yalnızlığımı orada tek başına bırakıyorum. Köşeyi döndükten sonra bitiyor karanlık. Artık bu gündüzün bir gecesi olduğuna inanmıyorum.

Önce veranda da içtiğim şaraplara kızdılar
Sonra salonumda yaptığım tangolara

Tango aşktır.

Aşklarıma da karıştılar.

Bol yıldızlı bir gecede

Çam ağaçlarının kuytusunda

Bir erkekle öpüştüm

Bizi ele veren ateşböcekleri miydi

Yoksa çekirgeler miydi

Bilinmez

Ama öpüştüğüm duyulunca sessiz bir feryad kopardılar

Bağırsalar, küfür etseler, saçlarımdan sürükleseler

Bu kadar şiddetli olmazdı.

Manyetik bir akımdı sanki yarattıkları

Beni bağnazlıklarının küflü,n rutubetli, ağrılı köşelerine çekiyordu hızla.

Öyle kuvvetliydiki rüzgarları

Saçlarımı köklerinden çıkarıyor,
Kulaklarımdan girip beynimin her girintisini kum taneleriyle dolduruyordu.

Bahçemdeki köpek yavrularını kovdular

Duvarlarıma balyozlar indirdiler

Çiçeklerimi zehirledier, otlarımı sarattılar.

Yıkıntılarımın arasına bir kuyu koydular

İçinden eller çıktı

Bir sürü...

Bütün bu elleri tanıdım

A,H,F...'ydi ve daha niceleri onlar!

Boynuma, saçlarıma, belime, bileklerime

Bir yılan gibi boğdular beni

Ölmedim.

Kaba saba bir el daha çıktı kuyunun içinden

Derisi çatlamış

Belliki bu eller hiç fırça tutmamış

Kir dolu tırnaklar simsiyah olmuş

Leş gibi bir koku; ama çıkaramıyorum

Benim dünyama ait değil bu pis koku

Öyle iri ellerki bunlar

Bir devin ellerine hiç benzemiyor

Ancak küçük gövdeli adamların

Gölgelerinden büyük elleri var bunların

Tek gözümle görebildiğim gökyüzünü de
Çekip alıyor sol gözümden

Kocaman bir el...

Korkutuyor beni düşlerimde gördüklerimden daha çok!

Sessizce kopardıkları feryad bulutlar gibi büyüyyor başımda

Sessizin uğultusu sona doğru bütün sesleri bastırıyor tek başına

Sadece onun istediği notalar çalarken

Çığlık atamıyorum ben

Bir el gırtlağıma oturmuş

Bir el ses tellerimi eziyor

Toprak mı ayağımın altında kayan

Yoksa sürüklüyorlar mı beni

Bir atın arkasına bağlanmış cariye gibi?

Öyle bir iştahla çekiyorlarki

Açılan topraktan kıvılcımlar yükseliyor

Solucanlar kavruluyor

Kuyunun ağzına geldiğimizde

Kadınlığımdan aldığım güçle direniyorum son kez

Kuyunun dibi derin bir boşluk,

En kara geceden daha kara

Biliyorum,

Bu eller önce buruşturana kadar tenimin tadına varacak

Sonra derimi yüzüpbeni parçalayacak

Gözlerimi çıkarıp ters gömecekler

Bahçemin sararan otları arasına

Her bir elin payına bir gözyaşı düşecek

Yüzülen derimden.

Paramparça olmuş bedenimi leş kargalarına yedirecekler.

Onca eziyetten hırpalanan ruhumu

Bu bahçeye korkuluk yapacaklar

İsa gibi ir daha doğma şansım da olmayacak

Bir daha şansım olmayacak..!

Bir daha ben olmayacağım

Bizi var edemeyecekler

Sana diyorum!

Uyan artık, aç şu bakır renkli gözlerini!

Sen sağır değilsin.

Sakın özenme kulaklarını kesmeye.

Dişiliğini doya doya yaşa

Yoksa bu eller

Senin de en büyük felaketin olacak.