Anneanneciğim...

Anneannceğim
Biricik anneanneciğim

Sen gittin ya

Dünya çok değişti

Sen bir dönemin

Siyah beyaz fotoğraflarında

Sararmış yapraklarında kaldın.

Akşamüstü güneşinin huzurlu, sıcak ışıklarında kaldın

Eskilerin tozlu kokusunda

Beyaz dantellerin işlemelerinde kaldın sen.

Bir zamanlar eski kaldırım taşlarında, caddelerde, sokaklarda
Bir ayak izin vardı ya

Şimdi hepsi bir bir silindi yeryüzünden

Karıştı toprağa.

Sana ait ne varsa hatıralarda şimdi

Bizim bildiğimiz ve bilmediğimiz herşey...

Gümüş saçlı, bakır gözlü anneannem benim

Senden geriye yokluğun kaldı

Senden geriye ÖZLEM!

Ölüm hiç önemli değil..!

"Şunca yaşamın içinde ölüm için, ölen için gözyaşı döktüğümü anımsamıyorum. Bir evin en önemli kişisi, en yakınım ölünce de duygum değişmemiştir. Yaşamın içinde olupta ölü için gözyaşı dökenlere çok üzüldüğümü söyleyebilirim. Susmuş bir ev, canlılığını ve yaşam kavgasını duraksatmış bir ortam için elbette üzülürüm. Ve üzüntümün ağır yanı burasıdır. Ölümümde eşim, çocuklarım en yakınlarım bile tek bir damla gözyaşı dökmesin istiyorum. Benim için caddeleri dolaşsınlar, bir gazete alsınlar, bir kitap karıştırsınlar, kalabalık bir sinemaya gitsinler, bir konferans, bir konser dinlesinler. Ölüm hiç önemli değil, yaşam var dağ gibi, yaşam var gökyüzü, deniz...”

Ümit Kaftancıoğlu